بسم الله الرحمن الرحیم
تو مرا بر روی دست خودت بلند کردی و اینجا گذاشتی. حالا من بجای شکر تو، که آبرویم بخشیدی و بزرگم کردی،
بجای اینکه تو را، عظمت تو را، محبت تو را، نظاره گر شوم؛ چشم دوخته ام به پایین و هی وجب میگیرم و هی میشمارم که فلانی هم و فلانی هم.
کسی چه میداند، شاید این که آن پایین میبینم نشسته است! و من؟ حتی این ارتفاع خودم هم نیست!
ای وای از فریب شیطان.
از وسوسه
پناه بر تو
پاییز 94
هلیل رود. رودخانه ای با قدمت چند هزار ساله.
ببین، در طول زندگیش اینقدر بر مسیر خودش پا فشاری کرده که عمقی رو به وجود آورده که حالا هر چقدر هم باد و خاک بیاد نمیتونه پرش کنه.
بیا مثل همین رود هر بار که معصیت خدا رو کردیم، اینقدر سریع برگردیم به آغوشش و اونقدر اصرار داشته باشیم به موندن در آغوشش، که طرفندهای شیطان بی اثر بشه.
دست خودمونه. مثال این شکافتن و عمیق کردن، میتونه اصرار بر معصیت باشه؛ میتونه اصرار بر عشق ورزی و لبخند باشه.
هر کدوم مدّت بیشتری طول بکشه، همون غالب میشه.
بیا در عین شرم و حیایی که بعد از خطا میاد سراغمون و روی برگشتن رو ازمون میگیره، بدونیم که چقدر مشتاق و نگران نشسته پشت در و منتظره تا در بزنیم، تا در رو باز کنه، و با تمام وجود بغلمون کنه و ببوستمون و به رومون لبخند بزنه.
صفات جمالش بر صفات جلالش میچربه. آخه عاشقه!
هر جاش نیاز به توضیح بیشتر داره، در خدمتم.
شنیده بودم که گناه عمر آدم رو کوتاه میکنه.
خیلی وقتها با خودم فکر میکردم، اینهایی که ظاهرشون آدمهای خوبی هستن ولی توی سن کم میمیرن، یعنی یه جای کارشون مشکل داشته؟
یا اون کسایی که عمرشون از متوسط عمر این دوره زمونه بیشتر شده، ولی بدکاریهاشون شهره خاص و عامه؛ قضیه اشون چیه؟ فکرم مدتها به این مسائل مشغول بود که بر چه اساسی، عمر تعیین میکنی؟
به اشارتی نشونم دادی:
سیب های سبز و کالی که همراه با سیبهای خراب و تیره روی زمین می افتادند
و سیب خرابی که علیرغم مرده بودن، هنوز بر شاخه ظاهر نمایی میکرد.
اینها ظاهرأ زنده اند!
و رفتن و ماندن همیشه دلیل بر خوبی و بدی نیست.